- Pobierz link
- Inne aplikacje
W dawnej Polsce piernik świąteczny
zaczynało się piec grubo miesiąc wcześniej, przed nadchodzącymi świętami Bożego
Narodzenia. Podobnie było w domu babci. Gdy tylko liście na drzewach stroiły
się w kolorowe szaty, a kasztany próbowały dotknąć ziemi, babcia przygotowywała
przyprawę do piernika.
Wyciągała starą aptekarską wagę, pojemniczki z
przyprawami i drewniany ręczny młynek.
Odmierzała kolejno:- 50 gram cynamonu,
- 15 gram imbiru,
- 15 gram goździków,
- 3 gramy czarnego pieprzu,
- 5 gram kardamonu oraz
- 10g gałki muszkatołowej.
Wszystko to po chwili w formie sproszkowanej zasilało
porcelanowy pojemnik z pokrywką.
Przyprawa do piernika była gotowa, jednak
aromat przypraw unosił się jeszcze długo w całym domu, przypominając o
nadchodzących świętach. Gdy opadły już wszystkie liście, a ziemię
rankiem przykrywał szron, znaczyło to, że najwyższy czas na przygotowywanie
piernika. Na spory, okrągły piernik należało wziąć 500 ml
miodu, najlepiej naturalnego, 2 kubki cukru, kostkę masła, pół kilo mąki
pszennej i pół kilo żytniej, 3 jajka, pół kubka mleka, trzy łyżeczki sody,
jedną łyżkę kakao, szczyptę soli i pięć płaskich łyżeczek przyprawy do piernika
i bakalie, których co najmniej dwa kubki musiały być przygotowane. Nie ważne
było przy tym czy były to orzechy, czy dorodne „sułtanki”. Złocisty miód
z cukrem oraz masłem powoli podgrzewało się w rondelku, stale mieszając, by nic
się nie przypaliło, a składniki ładnie się połączyły. Tak przygotowaną masę
odstawiało się do przestygnięcia, w jakimś chłodnym zakątku kuchni. Gdy była
już chłodna dodawało się jajka, oba rodzaje mąki, sodę rozpuszczona w zimnym
mleku oraz przyprawy. Ciasto należało dobrze wyrobić, a że czasy były mało
zmechanizowane, toteż należało polegać na sile własnych mięśni. Wyrobione
ciasto znów musiało odpocząć, aby można było przygotować bakalie. Migdały lub
orzechy rozłupać, obrać i pokroić. Rodzynki umyć i osączyć. Wszystko ponownie
wyrobić, formując kulę. Gotowe ciasto włożyć do szklanego lub emaliowanego
naczynia, okryć dobrze i odstawić w chłodne miejsce na okres, co najmniej kilkunastu
dni.
Kiedy ciasto odpoczęło już w chłodzie i dojrzało, następował proces
pieczenia. W tym celu ciasto ponownie zagniatało się i wykładało na posypaną
mąką blachę. Pilnować przy tym należało, by blaszka była odpowiednio duża,
bowiem piernik w piekarniku kilkakrotnie powiększał swą objętość. Wystarczyło
rozłożyć ciasto nie grubiej, niż kilka centymetrów, a następnie piec przez 50
minut w 190 stopniach. Po upieczeniu ciasto zawijało się w
czystą ściereczkę, niczym nowo narodzone dziecię w pieluszki, po czym
odstawiało się na kilka dni, aby nieco zmiękło.
Potem przychodził czas na masę
do tegoż piernika. W tymże celu do garnuszka należało wziąć 100 ml miodu i 200
gram konfitur pomarańczowych i podgrzewać powolutku na słabym ogniu, do
chwili, aż masa zacznie gęstnieć. Potem należało wsypać do masy pół kilo
bakalii i orzechów. Tutaj już nie należało oszczędzać, tak, więc znaleźć się
musiały i figi i daktyle o rodzynkach nie wspominając. Do tego posiekane lub
utłuczone w moździerzu orzechy włoskie lub w wersji wykwintniejszej migdały.
Wszystko należało ze sobą zmieszać, chwileczkę jeszcze pogotować razem. Ciasto
przed nadzianiem należało przekroić w poprzek, a gotową, ciepłą jeszcze masę
nałożyć na dolną część piernika i lekko docisnąć wierzchnim plackiem.
Ostatnią
już czynnością było przygotowanie polewy. W tym celu należało wziąć: 250g kostkę masła, szklankę cukru, 4 łyżki kakao i kieliszek
koniaku. W garnuszku rozpuścić masło, dodać 2 łyżki wody, wsypać cukier
i kakao. Całość mieszać doprowadzając do wrzenia. Następnie zmniejszyć dopływ
ciepła i gotować przez 5 minut, na wolnym ogniu. Po zestawieniu garnuszka z
ognia dodać koniak, nie zapominając o ciągłym mieszaniu. Tak przygotowaną
polewą oblać piernik i posypać cząstkami orzechów lub płatkami migdałowymi,
jeżeli ktoś woli.
Ciasto pracochłonne, drogie, ale tradycyjne, wszak
STAROPOLSKIE!
Powyższy wpis jest syntezą wcześniejszych przepisów na: